I. Remains to Be Seen’e Çağrışımlar
 

Hasara uğratılmış akışkan imgelemlerin idiyosenkrazisi, lacivertten açılan siyahların,
siyahlardan açılan kızılların buğusunda, organizmanın iki bilinen odağında bir ara geçişi tarif
ediyor, tasvir ediyor ve ölüm ile yaşam arası sekmelerin bir tasnifini sunuyor. Eritilmişe göz
kırpan triptik döngü, çözülmüş alımlamalarda hem kendisini hem de bizi paramparça ediyor
bir anlamda. Ve yine bir anlamda, filmin ilk saniyelerinde gözü uyuşturacak estetizmle
parlayan halojenürün kırılganlığı nefesimizi parça parça kesiyor, öngörülemeyen bir zamanda
ait olunacak belirsiz buğuda tamamlılıkla kesilene dek. Bu neticesine ket vurulamayan
cazibeli süregelimin temsiliyetine bizler, on yedi dakikalık bir teslimiyetle karşılık veriyoruz.
 

Stan Brakhage’ın övgüyle andığı nadide filmlerden biri Remains to Be Seen: Phil Solomon’un
annesinin anısıyla bütünleşiyor; on yedi dakika on iki saniye boyunca film tarafından
alıkonulan gözlere, hayatlarında bir noktada terk ettikleriyle dolu olan. Ve bütün akış
boyunca oluşup yok olan nefes kesici hatıralar perspektifi ve nefesin tam karşılığıyla, bir
organizmadan beklenilecek şekilde, kesildiği dokusal mevcudiyet eşliğinde oluveriyor bütün
bunlar. Yitip gidenlerin sürgüsü selüloit dokuya yerleştikçe ve yaş aldıkça, yaş alanların
anımsama arayışında hatıraları arasında yol çekmeye başlanıyor. Ne yanına aldığı ufuğun ne
de üstünde ilerlediği düzlemin seçilebildiği görüngüde ilerleyen bisikletlinin çektiği yol, varlık
ile yokluk arasında gidip gelen ve kesinkes ardalanan, kaçamayacağı bilinciyle kendini
bırakmış ve sıyırmış anılar somutlaştıkça bütün kulağa çalınan kuş ve nabız, dalga ve nefes
seslerinden bir figürasyonu topluyor. Her an görmekte ve işitmekte olana, hesapsız
dağılımlar ve vaziyeti belirsiz aralıkların arasında nefes aldığından emin olmaya çalışana
organizmanın seslerini hapsediyor; sıkışmanın ve kıstırılmışlığın bir canlı organizma
tarafından varılmak üzere olunan harabesini kuşatıyor.

 

Remains to Be Seen’le henüz ilk kez karşılaşmışken, filmin üzerimdeki etkisi zihnimde
durulana kadar ufalanmış fikirsizlikler ve bağırmadan susma isteğiyle, susarak çağırma
isteğiyle karalamıştım bir şeyler. Karaladıklarım filmin kimyasal sızıntıları optik süzgeçten
geçirmesinden öte ve deneysel filmin materyal imgelem armağanlarını hisse ve hissizliğe
bırakmasından hareketle bir araya gelmişti. İnternetin bir köşesine şunları yazıp atmıştım, o
dönem tutunduğum Jack Sels’in Minor Works’ünü kaçıncı kez olduğunu bilmediğim bir sefer
dinlerken: “İçimdeki sökülmüş durumla etkilenen, yaşamaya dair her başlıkta zaman ve
mekânın sorunsallarından kaynaklı yutulan bunalmışlık, istemsizlik hâlinin bir süre sonra
dönüştüğü hissizlikten zevk almam yine bir hisse bağlı olduğumu gösteriyor.” Buradaki
hissizlik tarifi her an olası ve bir gün mecburi olan âni hissizliğe yitirilmenin yahut kavuşmanın
bu kadar estetik yansıtılmasına karşı olan şaşkınlığımla birleşmişti. Bir varsın bir yoksun, var
olanlar yokluğun sınırında, yokluktan haberdar fakat geçen her bir saniye hayatlarında daha
önceden hiçbir şey duymamış gibiler. Ve yok olanlar formlarını arkada bıraktıklarıyla, geride
kalanlar için değiştiriyor bir anlamda. Ve yine bir anlamda, geride kalanlar değişiyor.

 

Değişiyor ve aynı zamanda hiç değişmiyor; çünkü değişimi gözleyecek olan kimse kalmıyor.
Solomon’un imajlarındaki küçük değişimlerin varyasyonlarını ve kişisel ikronografisinin
kırıntılarını, ekranın her bir tarafına sahici bir tutuculukla yedirilmiş parça parça elementlerle
yakalıyorum. Zihni darlayan seslerin ve göze hitap eden kesiklerin örtüşmesinin gürültülü
sessizliği içime işleniyor: Bir ileriki günün ölümünün vakti geldiğinde zorunlu olanın yapısı
gereği sessizliğiyle ve bu esnadaki kulak tırmalayan kalabalık inlemeleriyle.

 

​